Levenslicht

Een tijdje terug wandelde ik tijdens mijn bezoek aan Glasgow door Kelvingrove Park, onderweg naar Glasgow Vineyard Church. Door een onhandige fout moest ik haasten om er op tijd te komen. Maar soms, terwijl ik wandel, voel ik dat iets om mijn aandacht vraagt. Iets dat belangrijker is dan de afspraak die of het ding dat me in gedachten bezighoudt. 

Dat is het moment dat ik de dennenboom opmerkte. Hij zag er prachtig en heldergroen uit, met een soort groene besjes aan de uiteinden van zijn bladeren. Zo vol en weelderig, op het eerste gezicht. Ik liep ernaartoe. Maar toen, zodra ik dichterbij kwam, merkte ik op dat alleen de buitenkant groen was. De binnenkant was bladloos bruin. Geen straaltje zonlicht kon doordringen door de dikke laag bladeren die zijn binnenkant afschermde. 

Lees verder

Stilstaand water

Houd je van watervallen? Ja? Op wat voor manier? Houd je ervan om naar watervallen te kijken? Of houd je ervan om van ze af te springen? Als we aan watervallen denken, denken we aan een krachtig natuurverschijnsel. Liters water die van een metershoog substraat tuimelen. Maar we lopen het risico te vergeten dat de waterval onderdeel is van een rivier. En maar een klein stukje van die rivier. Sommige delen van exact dezelfde rivier stromen misschien langzaam, of stromen helemaal niet.

Is het je wel eens opgevallen dat deze stilstaande delen zelfs onderdeel uit kunnen maken van de waterval zelf? Steenformaties beschutten het snelstromende water. Kleine of grote plassen draaien in cirkels rond, opnieuw en opnieuw. Maar de kleinste verandering in de positie van het water zou volledige zijn staat kunnen veranderen. Het kan erin resulteren dat het water gewelddadig terug de rivier in wordt getrokken, mee stromend met zijn koers.

Lees verder

Relaties

Wat is de betekenis van het leven? Zo’n grote vraag, waar millennia aan gedachten, woorden en teksten aan gewijd zijn. Ik ben niet in de veronderstelling dat ik het antwoord heb, maar vanochtend kreeg een idee vorm in mijn gedachten. Dat een van de belangrijkste dingen in ons leven, al dan niet het belangrijkste, relaties zijn. Relaties met onze vrienden, familie, partner en/of God. We zijn sociale dieren, per slot van rekening.

Als relaties zo belangrijk zijn voor ons mensen, waarom leven we dan soms alsof ze geen prioriteit voor ons hebben? Waarom vullen we onze tijd met werk, met vrijwilligerswerk, met projecten die ons belangrijk doen voelen? Waarom trekken we ons soms (of vaak, afhankelijk van je persoonlijkheid) meer aan van wat vreemden over ons denken, dan hoe onze geliefden ons zien? Waarom putten we onszelf zo uit met andere dingen, dat we chagrijnig en ongeduldig worden naar de mensen om ons heen?

Lees verder

Volharding

Deze afbeelding heeft een leeg alt-attribuut; de bestandsnaam is IMG_2868_cr-1024x689.jpg

Een tijdje terug waren mijn vriend en ik in Schotland, waar we naast Loch Achray kampeerden. Vanuit onze tent hadden we een prachtig uitzicht op Ben A’an, een 454 meter hoge berg. Ja, ik ben me ervan bewust dat in het Verenigd Koninkrijk een berg officieel pas zo geclassificeerd wordt als de top 600 meter of hoger is. Maar aangezien het hoogste punt in Nederland 322 meter is, verklaar ik hierbij Ben A’an tot berg.

Een heldere dag begroette ons bij het opstaan en het uitzicht op Ben A’an had een sterke aantrekkingskracht op ons. Mijn ‘Wild’ reisgids beschreef Ben A’an als ‘giving perhaps the best views-to-effort ratio of any Scottish mountain’ (‘waarschijnlijk de beste uitzicht-tot-moeite ratio van de Schotse bergen gevend’), ons geen keuze latend over de beklimming. Dus daar gingen we, waarbij mijn vriend me soms afremde als mijn enthousiasme me weer eens deed versnellen naar een onhoudbaar tempo. We wandelden langs een prachtig landhuis vermomd als kasteel, hoorden een stroompje kletteren, passeerden een brug en wandelden langs een droevige vlakte vol omgehakte bomen. En toen kwam het steile stuk. Het stuk waarvan ik vertwijfeld vroeg: ‘Ehm, denk je dat het die top is?’. Totdat we een glimp opvingen van een felrode jas en ons realiseerden dat, inderdaad, het laatste stuk van de klim zo steil zou zijn.

Lees verder

Het leven is een dans

Elk jaar in mei staat een avond in Liverpool volledig in het teken van kunst: LightNight. Er zijn tentoonstellingen en workshops, er is live muziek en theater. Nadat we heerlijk streetfood hadden gegeten bij de Bombed Out Church, wandelenden we richting de Baltic Triangle voor een eerbetoon aan wijlen Donna Summer. Een iconisch gebouw naast de Chinese Poort van Liverpool trok onderweg onze aandacht: de voormalige Great George Street Congregational Chapel. Zo’n gebouw waarvan de deuren altijd gesloten lijken te zijn, wat de intrige versterkt over haar verborgen schatten. Maar vanavond waren de deuren wagenwijd open. Kerstverlichting trok onze aandacht en onze nieuwsgierigheid bewoog ons naar binnen.

Lees verder

Breekpunt

Ik heb een opbergsysteem voor mijn oorbellen die helemaal in het ‘Lifehack’-straatje past. Twee elastieken, een bovenaan mijn spiegel en een onderaan. Zo handig: als je aangekleed bent, kan je naar je spiegelbeeld kijken en meteen bepalen welke oorbellen het beste bij je outfit passen.

De elastieken begon ik ongeveer een jaar geleden te gebruiken, en laten langzamerhand tekenen zien van slijtage. Gisteravond, voordat ik naar bed ging, hing ik mijn oorbellen terug en vielen mij de breuken en zwakke plekken op. Het opbergsysteem begint zijn breekpunt te bereiken. Lees verder

En passant

Terwijl ik mij richtte op Steinbeck, de baviaan die ik volgde, trok iets vanuit mijn ooghoeken mijn aandacht. Tussen de dunne struiken door kwam een steenbokantilope onze kant op. Hij keek me even aan, waarna hij zijn interesse verloor: de bavianen om me heen vonden me niet alarmwaardig, dus leek de anders zo schichtige steenbok ook te concluderen dat ik geen gevaar vormde. De volgende 15 minuten lang scharrelde hij naast ons rond, op zoek naar verse blaadjes in de dorre woestijn. Enkel uitwijkend voor de paar bavianen die hem iets te dicht naderden, vervolgde hij onverstoorbaar langzaam zijn weg, totdat hij uit mijn zicht verdwenen was.

Als een Jona op de berg

Nu liet God, de HEER, een wonderboom opschieten om Jona schaduw boven zijn hoofd te geven en zijn ergernis te verdrijven. Jona was opgetogen over de plant. Maar de volgende morgen, bij het aanbreken van de dag, liet God de plant door een worm aanvreten, zodat hij verdorde. En toen de zon opkwam, liet God een verzengende wind uit het oosten waaien; de zon brandde zo op Jona’s hoofd dat hij door de hitte werd bevangen. Hij bad om te mogen sterven: ‘Ik ben liever dood dan dat ik zo verder moet leven.’
Jona 4:6-8, NBV


In Tsaobis voelde ik me af en toe net Jona. Hij zat op een heuvel naar Nineve te kijken, ik zat regelmatig op een heuvel naar bavianen te kijken. Maar ik kan me het meest verplaatsen in hoe hij zich moest voelen toen zijn boom, en daarmee zijn schaduw, van hem weggenomen werd. Lees verder

Ontroerende ontmoetingen

Gemiddelde maximum temperatuur: 24,1 °C
Gemiddelde minimum temperatuur: 7,4 °C
Zonsopkomst: 06:34
Zonsondergang:  17:22

Olifantrus, Etosha
In het duister van de nacht zag ik hem langzaam mijn kant op bewegen. In plaats van om de krappe bosjes heen te gaan, ging hij dwars door de schaarse begroeiing heen. De takken schuurden langs zijn grijze huid, wat een schrapend geluid gaf. Hij vervolgde onverstoord zijn weg langs de waterkant, met een duidelijk doel voor ogen. Op vijf meter afstand van de schuilhut kwam de olifant tot stilstand bij de waterplas, onder het venster waar ik zat. In het rode licht zag ik hoe hij met zijn slurf tastend op zoek ging naar water. Een luid slurpgeluid borrelde op van onder mij, waarna hij zijn slurf naar zijn mond bracht om hem te legen: het klonk alsof iemand een emmer water leeggooide. Elke keer dat hij dit ritueel herhaalde, verbaasde ik me over de wonderlijkheid van zijn slurf. Ik was zo dichtbij dat ik elke spier in zijn slurf zag samentrekken. Dikke rimpels ontstonden, vooral als zijn slurf aan zijn lippen stond. Ademloos zat ik te kijken naar de indrukwekkende verschijning. Waar heb ik het aan verdiend, schoot door mijn hoofd terwijl de emoties de overhand kregen, dat ik dit allemaal mee mag maken?

Lees verder

Apenstreken

Gemiddelde maximum temperatuur: 30 °C
Gemiddelde minimum temperatuur: 13 °C
Zonsopkomst: 06:23
Zonsondergang:  17:23

Ergens in de Swakop rivier, Noord-West
De schaduw geeft iets verkoeling, maar niet veel. Het is half 1 en de zon staat op haar hoogste punt. Om me heen hoor ik geknisper en geknabbel van de bavianen, terwijl af en toe een briesje om mijn hoofd waait. Recht voor me liggen de heuvels die we ongetwijfeld nog gaan beklimmen in de resterende 6 uur daglicht, achter me liggen de heuvels die we al overwonnen hebben. We volgen J-troop, en die is berucht om zijn klimgraagheid. De heuvels mogen dan fysiek wel zwaar zijn, ik heb ze liever dan het bosland waar we ons nu in bevinden. We moeten de hele dag de bavianen volgen, en dat gaat toch echt makkelijker op de open rotsen dan in de dichte vegetatie van de boslanden.

Lees verder