Elk jaar in mei staat een avond in Liverpool volledig in het teken van kunst: LightNight. Er zijn tentoonstellingen en workshops, er is live muziek en theater. Nadat we heerlijk streetfood hadden gegeten bij de Bombed Out Church, wandelenden we richting de Baltic Triangle voor een eerbetoon aan wijlen Donna Summer. Een iconisch gebouw naast de Chinese Poort van Liverpool trok onderweg onze aandacht: de voormalige Great George Street Congregational Chapel. Zo’n gebouw waarvan de deuren altijd gesloten lijken te zijn, wat de intrige versterkt over haar verborgen schatten. Maar vanavond waren de deuren wagenwijd open. Kerstverlichting trok onze aandacht en onze nieuwsgierigheid bewoog ons naar binnen.
We werden verrast door de aanwezigheid van een jeugdcircus die circusworkshops gaven. Jonge leden van de Black-E Youth Circus hingen in zijden lakens, reden op eenwielers of waren aan het hoelahoepen. En het mooiste was: ze gaven workshops en nodigden ons uit om mee te doen! Ik heb in het verleden mijn eigen hoelahoep gemaakt, dus de collectie felgekleurde hoepels die op de grond lagen, liet mijn hart sneller kloppen. Ik stapte naar voren, pakte een hoelahoep en begon te hoelahoepen. Maar… er gebeurde niets.
De hoep hoepelde niet. Ik gaf een krachtige duw en draaide hem rond mijn middel en het enige wat er gebeurde was dat de hoepel plat op de grond viel. Ik probeerde het opnieuw. Duw, draai, val. Duw, draai, val. Ik begon het nog harder te proberen: DUW, DRAAI, VAL! Het leek gewoon niet te werken. En om eerlijk te zijn: ik was er zo van in de war. Ik kon dit. Ik wist het zeker. Waarom lukte het dan niet?
Een vriendelijke man die bij het circus hoorde, kwam voorbij en legde een paar grotere hoelahoepen naast me. “Hier, probeer deze eens, deze zijn een beetje groter”, bemoedigde hij me. Halfvergeten herinneringen kropen mijn werkgeheugen weer in. Iets over hoelahoepen en het belang van de juist diameter voor een hoger hoepelsucces. Mijn ogen lichtte op, ik liet mijn huidige hoepel vallen en pakte een van de nieuwe hoepels.
Hoep, hoep, hoera, ik ontdekte een nieuw ritme: duw, draai, draai, DRAAI! Ik kon weer minutenlang hoepelen, zelfs wandelen terwijl de hoepel om mijn middel draaide en andere trucjes die ik vergeten was. Het leek erop dat het probleem niet mijn techniek was geweest. Het probleem was dat ik iets had nagejaagd wat helemaal niet voor mij bedoeld was. Een van de oudste valkuilen in ons menselijke bestaan. Wat een mazzel hebben we als we luisteren naar de mensen om ons heen die ons in de juiste richting proberen te wijzen. Het is net als dat Rolling Stones’ liedje: “You can’t always get what you want / but if you try sometimes / well, you might find / you get what you need”.