Tijdens mijn tijd in Namibië volgde ik bavianen in een woestijnlandschap. We volgden ze de hele dag, van zonsopkomst tot zonsondergang. En hoewel het een geweldige ervaring was, was het niet altijd makkelijk.

Het was de Afrikaanse winter, wat betekende dat de nachttemperaturen rond het vriespunt kwamen terwijl je in een tent sliep. Daarnaast stonden we vroeg op, voor zonsopkomst (zo rond 5:00u), om er zeker van te zijn dat we op tijd bij de troep aankwamen. Dat vergde een fysiek veeleisende wandeling, wat in het bijzonder zwaar was als de bavianen op een slaapklif sliepen die ver weg lag. We moesten elke dag zo’n vijf liter water meedragen om goed gehydrateerd te blijven tijdens de lange warme dagen. En dan pas begonnen we aan onze echte werkdag om de troep de hele dag te volgen, waar ze ook heengingen.

Ik herinner me een dag dat de bavianen in de rivierbedding waren, een van de meest dichtbegroeide plekken in de regio. Dan nog was de vegetatie schaars, gezien het feit dat het een woestijn was enzo, en de zon stond hoog aan de hemel te branden. De bavianen leken bijzonder rusteloos en dwongen ons daarmee vele kilometers te lopen. Ik was moe, had het heet, had dorst en wou alleen maar even in de schaduw zitten en rusten. Maar dat kon niet.

Voordat ik naar Namibië ging had ik de film Wild gezien. De film is gebaseerd op een autobiografisch boek waar de hoofdpersoon, Cheryl Strayed, besluit om een 1700 km lange hike te ondernemen op het Pacific Crest Trail in de VS om zichzelf te vinden. In het verhaal zei Cheryl dat ze soms simpelweg haar stappen ging tellen als het wandelen haar te zwaar viel. Een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, door tot honderd stappen. En dan begon ze overnieuw.

Ik besloot het te proberen en begon de afgelegde afstand te meten in stappen. Een, twee, drie, vier… Ik bereikte vijftig, voordat ik erkende dat dit te veel was voor mij. Het was te moeilijk om helemaal tot honderd te tellen. De zon was te heet, mijn rugzak te zwaar, de bavianen reisden te snel. Twintig? Misschien lukte het me tot twintig te tellen? Ik probeerde het, maar het lukte niet. Zelfs twintig stappen leken te lang te duren.

Dus ik nam genoegen met tot tien tellen en dat herhalen. Een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen, tien. Een, twee, drie… De ene voet na de ander, in het rulle zand dat elke stap zwaarder maakte dan nodig was. Het had iets meditatiefs, de volledige focus op de ene voet voor de andere zetten. Het hielp me de dag door.

Soms moeten we ons aanpassen aan onze omstandigheden. Soms bevinden we ons in veeleisende situaties, die ons tot het uiterste duwen. Denk niet dat het zwak is om je aan te passen aan die situaties. Om het juiste tempo te vinden, of de houding die je helpt alles beter aan te kunnen. Als dat je door de dag helpt dan is dat wat je moet doen. De bavianen brachten niet al hun tijd door in het rulle zand van de rivierbedding. Jij zal niet al je tijd doorbrengen in die moeilijke situatie.